غمی که در سخنت داری همان غم است که من دارم
همان غمی که به تفسیرش به هر بهانه سخن دارم
من و تو زخمی یک تیغیم تفاوت آن که در این مسلخ
تو زخم تازه و من با خود هنوز زخم کهن دارم
پیاله ای ز سراب من دوباره پر کن و باور کن
...

که من هنوز هم از این خشک امید چشمه شدن دارم
بمان و عرصه بازی کن تو نیز جان مرا یک چند
که من به بازی دوران ها به شیوه صبر چمن دارم
بدان شکیب که از یاران توان زخم زبانم هست
به ساز حادثه ها با تو توان زخمه زدن دارم
اگر چه پیرم و در پیری هوای توبه به سر باید
من آن سرم که پیرانه - هوای توبه شکن دارم

دعا میکنم  زیر این سقف بلند ‍‍‌

 روی دامان زمین ،هر کجا خسته شدی،
دستی از غیب بدادت برسد 

 وچه زیباست که آن دست خدا باشد وبس...

بیا ای مهجبین آیین بیاور
دوبیتی های عطرآگین بیاور
برای حلقه ی وصل من و تو
بخند و ماه را پایین بیاور

 

به زلالی رود
و به پاکی نفس های پر از عشق قسم
که
تمام تن و جانم از توست...
تو فقط نام مرا
...

از "دل" گو
که دلم بی تاب است..

نگارینا دلم بردی خدایم بر تو داور باد
به دست هجر بسپردی خدایم بر تو داور باد
وفاهایی که من کردم مکافاتش جفا آمد
بتا بس ناجوانمردی خدایم بر تو داور باد
به تو من زان سپردم دل نگارا تا مرا باشی
...

چو دل بردی و جان بردی خدایم بر تو داور باد
زدی اندر دل و جانم ز عشقت آتش هجران
دمار از من برآوردی خدایم بر تو داور باد

گاهی خدا آنقـــدر صدایت را دوست دارد که

سکوت می کند تا تو

بارها بگویی خدای من..

وجدان صدای خداوندی ست..