گفتنیها کم نیست

گفتنیها کم نیست







گفتنیها کم نیست,من و تو کم بودیم


خشک و پژمرده تا روی زمین خم بودیم


گفتنیها کم نیست,من و تو کم گفتیم


مثل هذیان دم مرگ ,از آغاز چنین در هم و بر هم گفتیم


دیدنیها کم نیست,من و تو کم دیدیم


بی سبب از پاییز جای میلاد اقاقیها را پرسیدیم


چیدنیها کم نیست,من و تو کم چیدیم


وقت گل دادن عشق ,روی دار قالی


بی سبب حتی , پرتاب گل سرخی را ترسیدیم


خواندنی ها کم نیست,من و تو کم خواندیم


من و تو ساده ترین, شکل سرودن را


در معبر باد ,با دهانی بسته واماندیم


من و تو کم بودیم


منو تو اما در میدانها


اینک اندازه ما میخوانیم


ما به اندازه ی ما میگوییم ,ما به اندازه ی ما میچینیم


ما به اندازه ی ما میبوییم,ما به اندازه ی ما میروییم


من و تو کم نه ,که باید شب بی رحم و گل و مریم و بیداری شبنم باشیم


من و تو خم نه,ودر هم نه و کم نه,که می باید ,باهم باشیم


من و تو حق داریم ,در شب این جنبش ,نبض آدم باشیم


من و تو حق داریم که به اندازه ما هم شده با هم باشیم

چترمی بندم



تا از آسمان بی ابر تو


باران ببارد


و در انتهای این کوچه ی بن بست


با یاس های رازقی


طرحی از طلوع در سایه چشمان تو می بینم




حتی اگر لحظه ای نباشی


برای آمدنت


تپش های قلبم را


نذر می کنم