تقدیم به تو که تنها بهانه ی بودنم هستی

 ...

دوباره گشته ام خجل از این همه رمیدگی

عبور چشم مست تو و حس ناب نشئگی




غزل غزل ترانه ام ، ولی چه سود نازنین

نصیب من در این نبرد شکستگی ، شکستگی



همیشه حرف آخرم دوباره با تو بودن است

تبسم نگاه تو ، شروع دل سپردگی



به نام تو که می رسم غزل شکوفه می دهد

و فصل سبز یاد تو بهانه ی همیشگی



تویی بهار دلکشم در این خزان روزگار

پرنده ی اسیر تو شده پر از گسستگی



هجوم بغض خاطره در این سیاهی کبود

و اشک های خالی ام در امتداد خستگی



غزل تمام شد عزیز و در نگاه خیس من

حضور سبز یاد تو و حس ناب نشئگی