بی تو از تمام کوچه های با تو بودنم رد می شوم
اما دلم جا می ماند...
این کنج مانده های دلم را
بر بال ابرها
می سپارمشان
تا برایت
سایه باشند
آرامش تو را آرزو کردم
بگذار من دهانت را شیرین کنم
مثل دیروز هایی که گذشت و تو شیرینش کردی!
شاید این بهانه ای شود تا این بار خوب در چشم هایت خیره شوم
تا همیشه در باور نگاه هایم بمانی ...
شب را با شرط خواب های تو صبح می کنم و روز را با خیال بودنت شب...
حالا تو باز بگو: بی من زندگی کن!
هوای تو را تا نفس می کشم؛
شهر قد آغوش تو می شود...
آیینه ها هم بی اعتبار شده اند؛
وقتی تا نگاهشان می کنم به چشم هایم لبخند می زنی...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر