پیش از آدمی باران بود
پیش از آن
آه ...
...
نام بید را نمی دانم
وقتی تو
می وزی
...
او که بیدار نمی شود؛
گاهی
به خوابش بیا
...
از خویش
هیچ نیاموخت
مگر ندانستن
...
به سنگی می شکستم
و این
نشان زمستان بود
پیش از آن
آه ...
...
نام بید را نمی دانم
وقتی تو
می وزی
...
او که بیدار نمی شود؛
گاهی
به خوابش بیا
...
از خویش
هیچ نیاموخت
مگر ندانستن
...
به سنگی می شکستم
و این
نشان زمستان بود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر